بسم الله الرحمن الرحیم

فراق یار

از تو ای می زده در میکده نامی نشنیدم***نزد عشاق شدم قامت سرو تو ندیدم

از وطن رخت ببستم که تو را باز بیابم***هر چه حیرت زده گشتم به نوایی نرسیدم

گفتم از خود برهم تا رخ ماه تو ببینم***چه کنم من که از این قید منیت نرهیدم

کوچ کردند حریفان و رسیدند به مقصد***بی نصیبم من بیچاره که در خانه خزیدم

لطفی ای دوست که پروانه شوم در بر رویت***رحمی ای یار که از دور رسانند نویدم

ای که روح منی از رنج فراقت چه نبردم**ای که در جان منی از غم هجرت چه کشیدم

دیوان حضرت امام رحمه الله علیه صفحه146